In dit kijkboek zonder tekst van Tom Schoonooghe gaat Leon met zijn mama naar een verjaardagsfeestje in een park. Hij wil alles zien en het liefst alles tegelijk. En dat kan: plaat na plaat (op dubbele bladzijden) ontrollen zich verschillende verhaallijnen. Je komt ogen te kort om alles te volgen. Leons mama heeft gelukkig een erg buitenissig kapsel waardoor je haar snel terug kan vinden. Leon zelf is dan weer te herkennen aan het rode geschenkje in zijn hand.

In het park is het een drukte van belang: er wordt gespeeld en gewandeld, jonggehuwden poseren, skaters skaten. Orthodoxe joden maken een zondagse uitstap. Af en toe duikt er zelfs een fantasiefiguurtje op: een kikker met een zwembroekje, een reuzebij, een stelende eekhoorn op een opsporingsbericht. (De slapstickachtige verwikkelingen beschrijven waarin zowat iedereen betrokken geraakt zou me te ver leiden.) Ondanks alle bedrijvigheid valt Leon even in slaap in zijn wandelwagen. Plots verschijnen tussen de bomen van het park het hoofd van een groene reus en de naakte benen van een andere reus. Via een wonderlijk hinkelspel/ganzenbord komen we weer in de realiteit terecht: Leon wordt wakker. Net op tijd. Ze zijn aangekomen.

Tom Schoonooghe en Dimitri Leue, die het idee aanbracht, hebben duidelijk de klassieke kijk- en zoekboeken van Rotraut Susanna Berner en Thé Tjong-Khings Taart-boeken gelezen. In Zonnige zomer van Berner eindigt een van de verhaallijnen trouwens ook met een verjaardag in het park. Het hele idee van een kijkboek met verschillende verhaallijnen staat of valt met de visuele kracht van de tekeningen en de herkenbaarheid/leesbaarheid van de verhaallijnen.

Maar in het geval van Feestpark zit het probleem vooral in de uitwerking. Net als Berner hanteert Schoonooghe een naïeve tekenstijl. Waar Berner en Tjong-Khing de contouren in inkt zetten en vrij egaal inkleuren, gebruikt Schoonooghe zo goed als enkel kleurpotlood voor achtergronden, contouren én inkleuring. Dat geeft op zulke drukke platen echter te weinig reliëf. Ook maken de fantasie- en droomelementen het verhaal minder vlot leesbaar.

Aan verbeelding en inspiratie ontbreekt het Tom Schoonooghe niet en dat is goed nieuws: dan is er ruimte om te schrappen. Want vaak is minder meer. In het Feestpark is heel veel te zien maar je loopt als jonge lezer het risico te verdwalen. [Sofie Müsing]