Er zijn zo van die stripreeksen die de eeuwige jeugd bezitten, zelfs zonder fantastische scenario's. 'De Blauwbloezen' lijkt tot dit rijtje te behoren. In dit jubileumalbum draait alles rond Blutchs favoriete bezigheid: deserteren. Generaal Grant is pisnijdig omdat tijdens de laatste veldslag heel wat soldaten en zelfs enkele officieren de benen hebben genomen. Vooraleer president Lincoln hiervan op de hoogte komt, moeten Chesterfield en Blutch (of all persons!) de deserteurs opsporen. Maar dat speurwerk loopt niet van een leien dakje. Ons beroemde duo wordt verrast door de vijandelijke, zuidelijke troepen. Er rest hen dan ook maar een oplossing: doen alsof ze zelf bij de zuidelijken horen, en mee ten aanval trekken tegen hun eigen troepen. Dit album luidt ook de terugkeer in van een gekend personage uit het zuidelijke kamp: Kakkerlak. Deze man is uit op wraak nadat Blutch en Chesterfield hem te snel af waren in het zesde album uit de reeks (De nor in Robertsonville).

Het scenario van dit album is stukken beter dan wat we de voorbije vier jaar hebben gelezen. Het lijkt wel of Cauvin dit scenario had opgespaard voor album 50. Ook de tekeningen van Lambil blijven boeiend om naar te kijken. Galopperende paarden, artilleriegeschut en ook de nodige fauna passeren als vanouds de revue. Lambil is een van de weinige tekenaars die nog alles eigenhandig op papier zet: van de ruwe schets tot de gedetailleerde uitwerking van personages en achtergronden. Geen studiowerk, geen medewerkers. De strip als pure ambacht: een echt monnikenwerk, waarvoor we alleen maar onze blauwe pet kunnen afdoen. [Tom Vermeeren]