Kikker gaat op avontuur te land, te water en ook altijd in het leven. En waar hij ook naar op zoek is, tot slot komt hij bij zichzelf uit, bij zijn mogelijkheden en beperkingen, zijn persoonlijkheid die hem bindt en vrijheid geeft, die hem maakt tot wat hij is. Als ik één levensles uit deze Kikker-verhalen zou willen distilleren dan is het deze: iedereen heeft de noodzaak om zijn eigen plek te vinden in het leven. Voor Kikker is dat thuis, bij zijn vrienden, rond de theetafel. Dat blijkt in 'Kikker en de horizon'; pas wanneer de reis die hij met Rat had aangevangen, veilig en wel is afgelopen, ervaart hij die als een mooi avontuur. En neem het verhaal 'Kikker is een held': Kikker zit samen met Haas, Eend en Varkentje vast in het huis van Haas. Het heeft dagenlang geregend, het land is overstroomd en de vrienden hebben geen eten meer. Ondanks de gevaren laat Kikker zichzelf te water en zwemt naar de heuvels aan de overkant om hulp te halen.Tot de stroming hem te machtig wordt. Een kikker die dreigt te verdrinken, dat gaat ver! Hij wordt gered door Rat, die net met een bootje vol voorraad onderweg was. " 'Rat, je hebt ons gered,' zei Haas. 'Nee hoor, dat hebben jullie aan Kikker te danken,' zei Rat en hij vertelt zijn versie van Kikkers heldendaad. Kikker glom van trots, al was het niet helemaal zo gegaan als Rat beweerde. Een klein verhaaltje, over herkenbare dingen. Of toch niet zo klein? Welke soorten groot en klein heldendom heb je zoal niet in het dagelijkse leven? En ervaart Kikker behalve de eer om wat hij gepresteerd heeft ook niet dat hij kan zijn wie hij is dankzij zijn vrienden? In dat opzicht treft 'Kikker is kikker' ook mooi de juiste toon: "Ik bof toch maar," zei kikker, terwijl hij naar zijn spiegelbeeld in het water keek. "Ik ben mooi en ik kan zwemmen en springen als de beste! En ik ben helemaal groen en dat is toevallig ook mijn lievelingskleur. Er is niets mooiers dan een kikker te zijn." Tot hij ziet dat Eend kan vliegen, Varkentje taarten kan bakken en Haas kan lezen. Wat zijn vrienden van zichzelf heel gewoon vinden, lijkt voor Kikker bijzonder, omdat hij het niet kan. Een kikker van niks is hij. Tot Haas hem vertelt dat iedereen alleen maar zichzelf kan zijn en dat het ook goed is zo. Kikker is Kikker "en we houden allemaal veel van je." En die wetenschap geeft Kikker zowaar vleugels...

Binnen de knusse, veilige grenzen van Kikkers wereldje worden er vragen opgeroepen rond wezenlijke dingen, emoties, waarden. De onbevangenheid van Kikker schept daar op een onnadrukkelijke manier de ruimte voor en de positieve instelling die aan de basis van elk verhaal ligt, maakt dat de vraagstelling nooit problematisch is. Max Velthuijs brengt een zachtzinnige moraal aan die uit het leven zelf voortvloeit en die hij presenteert in die vertederende mix van levenswijsheid en jeugdige argeloosheid. Velthuijs heeft in de loop van zijn carrière alsmaar meer de 'decoratie' uit zijn verhalen weggelaten. Wat overblijft, zijn eenvoudige, overzichtelijke tafereeltjes, geruststellend afgelijnd, zorgvuldig in een kader gevat. Het functionele minimum, zeg maar. Hij was al 65 toen in 1989 zijn eerste Kikker-verhaal verscheen (Kikker is verliefd), maar hij had het, naar eigen zeggen, niet eerder kunnen maken. Het is wellicht noodzakelijk om geleefd te hebben, wil je in staat zijn te kunnen onderscheiden wat essentieel is en dan ook het lef te hebben om te elimineren tot je alleen nog dat overhoudt. Ondanks hun eenvoud en directe herkenbaarheid zijn Velthuijs' verhalen bijzonder evocatief, hij brengt subtiele, speelse schakeringen in de beelden en in de karakters aan. Merk bv. hoe hij via Kikkers bolle oogjes en dat dunne streepje mond een heel scala van emoties te zien geeft. "De ziel van de dingen, dat is waar ik naar op zoek ben. Het moet echt zijn, uit het hart geschreven. En je moet zelf nog een soort kind zijn, dan hoef je niet op je hurken gaan zitten om een kinderboek te maken. Het gevoel staat voorop. De verf is alleen maar een hulpmiddel, niks anders." [Jen de Groeve]

Een abc-boek met de bekendste kikker van kinderboekenland. Rat vraagt aan Kikker of hij alle letters al kent. Kikker antwoordt bevestigend. Rat kan zelf natuurlijk al lezen en spreekt wel drie talen. Spreekt Rat de waarheid? De uitgever van het werk van Max Velthuijs (1923-2005) heeft voor deze uitgave samengewerkt met Rindert Kromhout. Hij heeft bij eerder gepubliceerde kleurenillustraties van Kikker een nieuw verhaal geschreven. Het alfabet komt voorbij aan de hand van situaties die Kikker en Rat elkaar vertellen: ‘Bang? Dat woord ken ik niet,’ zei Rat. ‘Ik heb in het buitenland gevóchten met beren. Met brute bruine beren.’ Kromhout speelt waar mogelijk mooi met de woorden, maar het leukst is het spel tussen Rat en Kikker. Rat trekt steeds de aandacht naar zich toe en bluft voortdurend. Kikker is in eerste instantie onder de indruk, maar krijgt langzamerhand door hoe de vork in de steel zit. De lezer ziet het alfabet alleen terug in de enkele letter naast de omkaderde prent, alsof het om de paginanummering gaat. Zo gaat alle aandacht naar de prenten van Velthuijs, die uit verschillende Kikkerverhalen komen. Leuk samenspel tussen oud (beeld) en nieuw (het humoristische verhaal). Vanaf ca. 4 jaar.