Bestsellerschrijvers die jaren later terugkomen op hun grootste succes: het heeft iets treurigs. Fans lijken ernaar te snakken, maar het resultaat valt bijna altijd tegen. Aan Potter-bedenkster J.K. Rowling viel juist te bewonderen dat ze er tot nu toe niet aan wilde. Ze verrichtte een van de grootste verkoopwonderen uit de geschiedenis van het boek, maar deed aan het begin al een dure belofte: er zouden zeven boeken komen, ze had het laatste hoofdstuk al bedacht, en daar zou het bij blijven.

Veertigjarige ambtenaar

Deze week verscheen de Nederlandse vertaling van tóch een achtste deel, het samen met scenarist Jack Thorne gemaakte script van het door John Tiffany geregisseerde toneelstuk Harry Potter en het vervloekte kind. Daarin is Harry een 40-jarige ambtenaar aan het ministerie van Magie, waarvan Hermelien Griffel de minister is. Overdag krijgt Potter te horen dat hij zijn papierwerk niet op orde heeft, 's avonds maakt hij ruzie met zijn jongste zoon Albus, die - o, gruwel - lid is geworden van Zwadderich en - o, ongeloof - als beste vriend de zoon van zijn grootste vijand Malfidus heeft.

Even geestig als op z'n Grieks tragisch is het verhaal zeker. Potter-fans zullen tevreden kunnen wegzinken in herinneringen: de treinreis naar Zweinstein, het eten van bedenkelijk snoepgoed onderweg en tussen alle gezelligheid door direct die grimmige sfeer: het is er allemaal weer. Want gebukt onder de heldenstatus van zijn vader en twijfels aan zijn eigen kunnen, besluit Albus een grote fout van zijn vader te herstellen door terug in de tijd te gaan met behulp van een gestolen toverhulpstuk.

Er mankeert ook veel. Het belangrijkste: de beschrijvingen. Logisch maar jammer, want Rowling blinkt uit in het humoristisch neerzetten van een bonte stoet hoofd- en bijpersonen en een steeds verder uitdijend universum van magische uitvindingen, die altijd een of ander komisch nadeel hebben.

Dialoog, daar is Rowling nu net weer niet zo'n ster in, en Jack Thorne lost dat probleem niet voor haar op. Zeker waar de gesprekken intens worden, als vader en zoon praten over gekwetste gevoelens, is het alsof we in een doktersroman uit de jaren 50 zijn terechtgekomen.

Duizelingwekkend over de kop

De hier en daar ironische regie-aanwijzingen zijn een verademing en ook het plot maakt veel goed. Zoals gewoonlijk gaat het verhaal net als je denkt dat het is afgelopen nog even drie keer duizelingwekkend over de kop. Natuurlijk, een tijdreisverhaal is vaker gedaan. Maar niet dít tijdreisverhaal, waarin blijkt dat zelfs vaders met toverstokjes niet alles kunnen oplossen.

Daardoor heeft dit boek, ondanks de knullige dialogen, toch nauwelijks iets treurigs. Veeleer is het een stijlvolle terugblik op de serie waarmee ze niet alleen een ongeëvenaard aantal jongeren aan het lezen kreeg, maar ook de ingedutte wereld van het kinderboek een genadeloze rotschop gaf.

Harry Potter en het vervloekte kind is meer iets voor de dertigers die met de serie opgroeiden, dan voor nieuwe lezers. Maar dat mag, toch?